چند روز قبل بود که فید خوان سیستم پیام داد باز آقای جهانمردی دست به صفحه کلید برده و مطلب چهارصد و نوزدهم خود را نگاشته است.

این فرهیخته بازنشسته و یا بهتر بگویم فعال وبلاگ نویس با قلمی شیوا و عکس هایی جالب توجه، تقریبا به روز مطالبی را مختصر و مفید می نگارند.

من نیز معتقدم نوشته هر چه قدر کوتاه تر ، تاثیر گذار تر! و لذا در این امر ایشان را می ستایم. تقریبا می شود گفت:  آهسته و پیوسته.

حوصله ایشان ستودنی است. هم شخصا طراحی لوگو ها و حاشیه های وبلاگشان را انجام می دهند و هم به تک تک نظرات پاسخ می گویند و حتی با لینک کردن تازه وارد ها آنها را به ادامه مسیر دلگرم می کنند،  درست همان روحیه معلمی که سی سال با آن روحیه، بسیاری را در مسیر تعلیم و تربیت یاری رساندند.

الغرض!!!

این مطلب مرا به ایام تحصیل مدرسه ابتدایی برد. کلاس دوم دبستان شهید اسلامی و معلمی مهربان و فداکار و دلسوز (آقای وثوقی).

ایشان هم از این دست اشعار سر کلاس زیاد می خواندند. ولی متاسفانه گذر زمان آنها را از خاطرم برده است.

آنروز ها خیلی نمی توانستیم تیشه و رنده و اره را جای خود قرار دهیم .

از همان روز ها معلم فداکار که بنا بود درس زندگی به بچه ها بدهد، اینگونه اعتدال را تعلیم می داد.

نه تیشه وار همه را برای خود جمع کن و نه مانند رنده همه را به سوی غیر بیفکن . بلکه جوری زندگی کن که هم خود بهره مند باشی و هم دیگران را بنوازی.

البته اصل شعر را در وبلاگ آقای جهانمردی دنبال کنید.

اقتصاد از ریشه قصد است ، راه میانه و اینکه یکی از آموزه های دینی ما همین میانه روی است .

قرآن دین داران واقعی را میانه رو معرفی می کند . اینکه برخی نسبت تند روی را به دین می دهند.عین افراط است.

وجود ذی جود حضرت خاتم  صلی الله علیه و آله فرمودند: علیکم بالقصد و امیر المومنین علیه السلام در مقام توصیف ایشان می فرماید: و سیرته القصد. منش همیشگی رسول خدا میانه روی بود.

و باز فرمود: که جاهل همیشه از حد اعتدال خارج است یا در افراط و زیاده روی است و یا در حال تفریط و کم کاری.

خداوند متعال در آیه 29 از سوره مبارکه اسرا نیز رسول خود را خطاب قرار می دهد که :

وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلى‏ عُنُقِکَ وَ لا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً

و دستت را بسته به گردن خود قرار مده، (در انفاق واجبات بخل نورز) و آن را به تمام نیز مگشاى (چندان انفاق مکن که خود نیازمند شوى) که ملامت ‏زده و وامانده خواهى نشست.

و جای دیگر در سوره فرقان آیه 67از صفات بندگان خود سخن به میان می آورد که :

وَ الَّذینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَ لَمْ یَقْتُرُوا وَ کانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواماً

و آنان که چون انفاق نمایند نه اسراف و تجاوز از حد کنند، و نه سختگیرى نموده و پایین‏تر از حد روند، و (انفاقشان) میان این دو روش، حد وسط و عادلانه است.